از خود گذشته
از خود گذشتم تا که تو از پیچ و خم ها بگذری
لب بستم از گلایه تا از سر غم ها بگذری
گوشه گرفتم تا که تو با دنیا دم ساز بشی
پایان گرفتم تا که تو دوباره آغاز بشی
درد من بودی و همدرد نبودی
راه من بودی و همراه نبودی
غم من بودی تو غمخوار نبودی
عشق من بودی وفادار نبودی
اشک شدم در پشتِ پلکِ غصه ها پنهون شدم
خشک شدم در شوره زارِ سینه ها زندون شدم
پرم شکست تا اینکه تو معنیِ پرواز شدی
غمم ترانه شد که تو نغمه و آواز شدی
سکوت شدم تا اینکه تو صدای فریاد شدی
قفس نشین شدم که تو دوباره آزاد شدی
درد من بودی تو همدرد نبودی
راه من بودی تو همراه نبودی
غم من بودی تو غمخوار نبودی
عشق من بودی وفادار نبودی...
___________________________________
جز اینکه این ترانه, روحِ یک عشق واقعی را آنطور که شایسته ست, بیان میکند, دنیایی از خاطرات تلخ و شیرین کودکی مرا در شهر گرگان, در سرزمین مادری ام با تمام احساسات تغلیظ شده ای که از آن برایم یادگاری مانده است, زنده میکند. گویی طی المسیر میکنم در زمان بچگی. همه چیز آنطور که قابل وصف نیست مقابل دیدگان دلم خودنمایی میکند. انگار که به نبودنشان, و به هرگز بازنگشتن خویش, تفاخر می ورزند و من عطشانِ بیابان زده ای ام که سراب می بینم!
راستی چقدر عشق اینطور اگر باشد, زیبا و ستودنی ست. راستی که اگر کسی این چنین عاشق, در راه معشوق از خود گذشته باشد, پرستیدنی است. راستی که روح و جان این عشق, معبود عاشق است... و راستی من چقدر صدای عاشقانه ی "اندی" را در این ترانه دوست دارم. صدایی که با دنیای از دست رفته ی کودکی ام, با جان خاطرات تکرارناشدنی ام, با روح عریان احساساتم, گره خورده است. کاش میشد گاهی هم به گذشته بازگشت و دمی نفس راحت کشید از هجوم ناملایمتی های روزگار. کاش قانون دنیا, کمی با این که هست, تفاوت داشت!
