فراغت همیشگی

این روزها باور اینکه درسم تمام شده, باورنکردنی ترین موضوعیست که در دلم جا خوش کرده. هر صبح که چشمانم را باز میکنم, نخستین فکری که سراغم میاید این است که دیگر هیچ گامی نیست که مانده باشد تا من مدرک کارشناسی ام را بگیرم. نه یک کارشناسی معمولی... آن قدر سخت و پر پیچ و خم بود که فکر میکنم یک "دکترای تخصصی" را طی کرده ام. پنج سال و نیم, در انتظار این روزها بودم. این روزها که برایم یک رویای محال بود. همیشه و همه جا, تنها یاور من برای ادامه و سرانجام این راه صعب العبور, خدای یکتای قهار بود و هست. براستی خداوند منان, جای همه نداشته هاست. اگر "هیچ" از دنیا نداری و خدا را داری, آرام باش و لبخند بزن که تو خوشبخت ترینی. زیرا که "همه" را داری.

روز شنبه نهم دی ماه نود و شش, ساعت نه و چهل دقیقه صبح, کرج, بیمارستان کمالی, بخش زنان و زایمان؛ آخرین لوکیشن دانشجویی و کارورزی کارشناسی مامایی برای من بود تا برای همیشه با خاطرات تلخ و شیرین روزهایی که در آن سپری کردم خداحافظی کنم. از مهمترین خصوصیت های رشته های پیراپزشکی این است که درمان و طبابت و مشاوره و اموزش در آن, هرگز منوط به داشتن مدرک نیست. بلکه همه چیز برعکس است. بروزرسانی و تکرار, مهم ترین رمز موفقیت در آن است. همین باعث شده تا این روزهایی که به انتظار اماده شدن مدرک موقت میگذرد, همه کتابها و رفرنس ها و مقالات جدید, میزم را اشغال کند تا یادم نرود در محیط کار با چه جان هایی سروکار دارم.

________________________________

حالا که پس از مدت ها فرصتی شد تا برای خرید کتاب به انقلاب برم, این وضعیت شلوغ پیش اومد و بار دیگر امنیت از ما سلب شد. احقاق حق, کار عاقلان است اما فکر انقلاب کردن, حماقت محض است. آن هم برای کشور جهان سومی چون ایران. به شدت عقیده دارم هر انقلاب, پلی است برای رسیدن از یک دیکتاتوری به دیکتاتوری دیگر. تنها هدف آسیب, مردم بینوایی هستند که به خیال خود, برای رهایی و آزادی انقلاب کردند اما همه گردوخاک این جنبش ها تنها در چشم های خودشان میرود. اگرنه سران هر حکومتی- چه آن که میرود و چه آن که میاید- به هر حال, ذخیره ی رفاهش به دادش میرسد.