با خدا

تو بیا فروغ آرزوها

که رنج جستجو را پایان, تویی

تو بیا که بی تو آه سردم

که بی تو موج دردم

درمان, تویی..

_____________________________

این شعر زیبا, با آن که بارها توسط خواننده های مختلف اجرا شده, اما اجرای "علیرضا صارمی" در مسابقه "استیج" بی نظیر بود. بخصوص همین عبارت ها که اوج صدای بم و قدرتش رو نشون میده.

دیشب خواب مرگ میدیدم. فهمیدم که چقدر از مرگ میترسم. انقدر که در خواب هم راضی نمیشدم با عزراییل روبرو بشم و هراس دیدار دنیای جدید, وچودم را گرفته بود!!! و همین باعث شد که فکر کنم چرا باید از مرگ بترسم؟! مرگ اتفاق جذاب و تکرارناشدنی است. این ما هستیم که مرگ را برای خود, ناخوشایند میکنیم. فقط کافیست دلمان را قدری برای "الله" بتکانیم و از غبار معاصی, پاک کنیم. واقعیت این است که هرچقدر هم این کار را تکرار و تمرین کنم, باز هم زمانی که به مرگ و بسته شدن تمام درهای امید فکر میکنم, حسرتی عمیق در من می نشیند که چرا بیشتر نه؟! و این روحیه بی نهایت طلبی, اخر مرا از پای درمیاورد. آن هم برای شخصیت "کمال گرایی" چون من که در کنار هم نور علی نور میشه.

برای آرامشم همین بس که بدانم خداوند, "بهترین" تقدیر را برایم رقم زده است.