بی پناه
برای یک دختر نجیب و عفیف، سخت تر از این نیست که خود را بی پناه و بی دفاع پیدا کند. اخر میدانی چیست؟؟ در مغز پوچ و پوسیده جوامع عقب مانده امروز، تماشای صحنه ی دفاع یک زن از خودش، معنایی جز خرابی و هرزگی از آن زن، در مغز "خر مانندش" القا نمیکند. همیشه در زندگی ام حسرت زن ها و دخترهایی را داشتم که حداقل یک مرد مدافع در زندگی شان حضور داشته و ته دلشان قرص بوده که هیچ خطری و هیچ اهانتی آنها را تهدید نمیکند. سالها جای خالی یک برادر را در کنارم احساس کردم و بعد از این نیز خواهم کرد! هیچ چیز مانند "هم خون" بودن، و اینکه بدانی از یک ریشه و رگ هستی، یک مرد را در مقام مردانگی برای ناموس، برنمی اورد. اگرنه، دنیا پر است از مردهایی که تو را "خواهر" یا "ناموس" میخوانند و هیچ برایشان مهم نیستی.
در این خلا بی پناهی، دو راه بیشتر نداری. یا خاموش باشی و در مقابل ظلم دنیا، سر خم کنی. یا به پا خیزی و خودت دفاع خودت باشی که آن وقت بایستی به استقبال صدها تهمتی بروی که با هیچ کدامشان اشنا نیستی. تهمت ها و دروغ هایی که روا نیست بشنوی و بخوری. جالب است که اکثر ما زنهایی که تا این اندازه بیچاره ایم، راه اول را برمیگزینیم. اخر چه کسی دلش میخواهد تهمت ناروا پشت سرش باشد، در حالیکه در تمام عمرش، حتی چشم نامحرمی را درست تماشا نکرده است!
دلم میخواهد به دامن خداوند پناه ببرم. به عرش مقدس و مقام الهی. آن جا که تهمت و اهانت و دروغ راه ندارد. آنجا که هیجکس بر تو خرده نمیگیرد اگر مستحق نیستی. آنجا که همیشه و هر وقت مامن ارامش بخش من بوده و هست.
خاطرات تلخ و زهرماری از این موضع ضعفم دارم که فکر هر یک به تنهایی، میتواند جان مرا بگیرد. آنها را پیش چه کسی ببرم جز خدایی که مرا آفرید و از من به من نزدیکتر و آشناتر است؟؟؟؟ به درگاه چه کس، شکوه ببرم و ناله دل سر دهم؟؟؟؟ خیال من از اینکه یک روز قطعا از این بی دفاعی درمیایم، به پوچی محض گروید. حال، من تا اخر عمر، همان دختر بی پناهم که سرش خم شده اما بار ملامت و تهمت به دوش نمی کشد. از این دنیا و آدم های نامردش به خدایی پناه میبرم که قدرم پیش او محفوظ است. به خداوند منتقمی پناه میبرم که بار نامردی های روزگارم را به دوش های پرتوان او سپردم تا یک روز در طلب حقم برآیم.
این روزها حوصله هیچ چیز و هیچ کس را ندارم. کاش میشد چند ثانیه ای رها برای خودم باشم. خدایا مرا ببخش... اما حتی فارغ از تو!!!
