هر جور که باشی
هر مدلی که باشی
هر چیز که بپوشی
هر چیز که بگویی
هر آیینی داشته باشی
هر مذهبی ...
هر ارزشی ...
هر دیدگاهی ...
هر ظاهری ...
هر چــــــ یــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ز یــــــــــــــــــــــــــــــ ....
... که باشی ؛
باز هم محکومت میکنند .
باز هم قضاوتت میکنند .
باز هم نصیحتت میکنند .
باز هم دلسوزیت میکنند .
باز هم خود را در مقامی می بینند که اظهار نظر کنند .
من اما فکر میکنم اظهار نظر کردن در مورد انسان سخت ترین کار دنیاست .
فقط یک نفر میتواند نظر بدهد و او خداست .
میدانی چیست ؟
میخواهی مثال بزنم ؟
این پست را یک بار حذف کردم و از اول نوشتم . خواستم تا از دل برآیم و بر دل نشینم .
خواستم حرف دلم را بزنم .
خواستم حسرت درونم را بنویسم .
خواستم از چیزی بگویم و از مردم و جامعه ای که مرا آزار میدهد .
حرف هایم ممکن است کلیشه ای باشد .
ممکن است حوصله سر بر باشد .
وقتی که شنیدنش ، خواندنش حوصله سر بر باشد چقدر باید زندگی کردن با آن و همراه آن سخت و نکبت باشد . چقدر زهرمار !
ذات آدم ها را دوست ندارم .
چون هیچوقت مرا به چشم " من " ، به چشم " بودنم " نگاه نکردند .
آنها دوست دارند هر کسی را آن طور که میخواهند سنجش کنند . دوست دارند همه را شکل فکر خود ببینند .
دوست دارند فکر و عقیده شان را سرمشق کنند تا همه از روی آن دیکته بنویسند . هزار هزار بار بنویسند . آن قدر بنویسند که بشوند خود او . بشوند فکر و عقیده ی او .
من یک دخترم .
وقتی چادر میپوشم میگویند متحجر است .
وقتی مانتو میپوشم میگویند همه کاره است .
وقتی علاقه ام موسیقی باشد یا قرآن مغز پوچ و بیهوده شان در هم گره میخورد . ذهن بیمار آدم ها بعضی چیز ها را در کنار بعضی چیزهای دیگر نمی پذیرد . حتی اگر هریک در حریم امن خود باشند .
فرقی ندارد این آدم ها چکاره باشند ؟ دکتر باشد یا بی سواد ! یک میکروب وقتی وارد بدن میزبانش شود نمیداند پزشک است یا بیسواد . چه فرقی میکند برای آن ؟ این مریضی فکر و روح ، آدم ها را از هم تشخیص نمیدهد . مگر اینکه آدم خودش تشخیص دهد و نخواهد که مریض باشد و مریض فکر کند .
در دنیایی این چنین زشت و نکبت که بیشتر آدم هایش مریض اند و هر کس یک جور تو را قضاوت میکند بهتر آن است که فقط خودت ، خودت را قضاوت کنی تا جز یک راه نروی و آن راه خودت .
