فارغ از رویا

گاه باید به همه رویاهایت پشت پا بزنی و بگویی:

دیگر از این دنیا و از رویاهایم، هیچ کدام را نمیخواهم.

گاه باید حوصله ات سرریز شود و صندوقچه آرزوهایت را به دیوار یأس بکوبی.

آن وقت شکستن تک تک آنها را با انزجار نظاره گر باشی.

آن وقت فقط خودت بمانی و خودت.

آن وقت دیگر ذهنت را سبک کنی از این همه بار اضافه.

آن وقت...

آن وقت به هرچه هست بخندی. دیوانه وار بخندی. بگذار همه بگویند دیوانه است. مگر نیستی؟ تو دیوانه ای و همه عمر، خود را فریب داده ای. دیوانه و مجنون یک مشت رویای موهوم. شاید حالا بدون آنها قدری عاقل باشی... که همیشه رویا و واقعیت، فرسخ ها با هم فاصله داشته اند. مثل فاصله من ِ دیوانه با توی عاقل.